Maandagochtend na haar vakantie belde een vriendin me op. Haar stem klonk gehaast, maar er zat ook een kwetsbaarheid in die me meteen raakte.
“Ik voel me nu echt verloren, zonder een to-do lijst,” zei ze.
Ze zat tegenover een leeg notitieboekje, waar normaal de taken van de dag al keurig waren opgestapeld. Geen structuur om op terug te vallen. Geen helder plan om zich aan vast te houden. Alleen maar wit papier en het gevoel dat ze zichzelf kwijt was.
Waarom perfectionistische vrouwen vastlopen in to-do lijsten
We kennen het allemaal: de verslaving aan lijstjes. Ze geven ons houvast.
- Duidelijkheid over wat er moet gebeuren.
- Focus wanneer ons hoofd alle kanten op vliegt.
- En een kleine beloning bij elk vinkje dat we zetten.
In een wereld die productiviteit op een voetstuk plaatst, voelt zo’n lijst als een warme jas: je trekt hem aan en alles lijkt te kloppen. Maar zonder die jas sta je plots bloot aan de onvoorspelbaarheid van het leven.
Het probleem? Voor perfectionistische vrouwen verandert een to-do lijst vaak van steun in last. Je bent altijd bezig, maar het voelt nooit genoeg.
Hoe we onszelf gevangen zetten
Diezelfde veiligheid kan ons ook vastketenen. Want to-do lijsten:
- laten weinig ruimte voor spontaniteit of onverwachte ontdekkingen,
- voeden onze perfectionistische kant die de lat steeds hoger legt,
- negeren de stille signalen van ons lichaam, de behoefte aan rust, verbinding of gewoon even niets.
Voor veel perfectionistische vrouwen sluipen die productiviteitslijstjes ongemerkt overal tussendoor. Ze duwen ons vooruit, terwijl de waarde van stilstaan, ontspannen en écht leven langzaam verdwijnt.
Meer dan alleen doen
Ik herken dat zo goed. Lange tijd dacht ik dat mijn waarde lag in hoeveel ik deed, bereikte en afvinkte. Mijn perfectionistische brein hield van grootse plannen, ingewikkelde schema’s en ellenlange lijstjes. Maar uiteindelijk voelde ik me vaker opgejaagd dan voldaan.
Tot ik besloot mijn relatie met to-do lijsten te veranderen.
Ik ben méér dan een lijst vol taken. Mijn waarde hangt niet af van méér doen of voldoen aan verwachtingen. Ik heb mijn menselijkheid centraal gezet: rust, verbinding, plezier en stilte horen net zo goed bij mijn dagen als een werkafspraak.
De kracht van een minimale basis
Voor mijn perfectionistische brein was dat spannend. Het wil liever grote stappen zetten. Maar zo groot dat ik ze vaak niet haal en vervolgens alles laat vallen. Daarom oefen ik nu met de minimale basis: de kleinste belofte aan mezelf waarvan ik wéét dat ik haar kan nakomen.
Het gaat niet om perfectie of resultaat, maar om vertrouwen en respect voor jezelf. Een jaar lang consequent kleine, imperfecte acties doen, verandert je leven meer dan zes weken lang alles perfect proberen en daarna uitgeput opgeven.
Tiny experiments: speels omgaan met perfectionisme
Naast die minimale basis ben ik ook gaan spelen met tiny experiments (een boek van Anne-Laure Le Cunff). In plaats van grootse doelen en perfecte plannen, stel ik mezelf de vraag: wat kan ik vandaag eens uitproberen, gewoon als experiment?
Dat haalt de druk eraf. Een experiment kan niet mislukken, het levert altijd informatie op. Het geeft ruimte voor nieuwsgierigheid en spel, in plaats van de strakke lijnen van een planning. Zo wordt verandering niet zwaar, maar licht en levend.
Alternatieven voor je lijst
Misschien helpt het jou ook om je lijst lichter te maken. Bijvoorbeeld met:
- Een minimale basislijst: de paar dingen die écht belangrijk zijn deze week.
- Een niet-te-doen-lijst: waarmee je bewust ruimte maakt.
- Een thada-lijst: waarin je viert wat je al gedaan hebt.
En lukt het niet om te doen wat je had gepland? Kijk dan met nieuwsgierigheid en mildheid naar jezelf. Druk zijn maakt je geen beter mens. Integendeel: het kan je leegtrekken als je niet stilstaat bij wat eronder zit.
Van chaos naar rust
To-do lijsten kunnen een fijn hulpmiddel zijn, maar ze hoeven ons niet te beheersen. Door klein te beginnen, ruimte te maken voor rust en jezelf compassievol mee te nemen, ontstaat er iets anders: een manier van leven die niet draait om afvinken, maar om écht aanwezig zijn. Dit idee, leven met meer rust en minder krampachtig lijstjesgedrag, vormt de basis van wat ik Rust zonder Chaos noem. En daar vertel ik binnenkort meer over.